Şükür ve tövbe

Rıza Tevfik KALYONCU

Hep ikilikler üzerinden gidiyor hayat. Ne kadar da çok çatışma var, kavga var, anlaşmazlık var. Ama korkuya mahal yok. Bir o kadar da yol var, güzellik var. Çetrefelli hayat yolculuğunda, "İmtihan dünyası" diyerek sabrettiğimiz anlarda belki de en yükseklere çıkarız. Kainatın yaratıcısı ve suret vereni karşısında, onun hesabı ve hikmeti karşısında bazen akıl yürütür konuşur, bazen ise susarız. Hayır bildiğimizde bir şerrin veya şer bildiğimizde bir hayrın olabileceği gerçeği hep bir imtimal barındırır. Nihayetinde nereden bakarsak bakalım, İbn Sina üstadımızın dediği gibi, insan bir imkan varlığıdır. İmkansızlık veya zorunluluk yok mudur peki? Elbette vardır. Zaten imkan, iki kere ikinin dört etmemesi gibi birşeydir bir yönüyle. İnsan söz konusu olunca en büyük teoriler, en ustaca hazırlanmış planlar çökebilir, yetersiz kalabilir.

ASIL MESELE İKİLİKLER

Fakat bu bugün size arz edeceğim asıl mesele bu değil. Asıl mesele hayatımızdaki ikilikler, hep bizi tercih yapmak zorunda bırakan, bazen bunaltan ikilikler. İyi değilsen kötüsündür. Ahlaklı değilsen ahlaksızsındır gibi basitleştirmeler. En başta içimizdekiler. Ben neyim sorusuna verdiğimiz cevaplardaki ikilikler. Bölünmüş karakterler, evde ayrı yaşayan, işte ayrı yaşayan fakat kendi iç dünyasında bölünmüş, bir buhrana saplanmış fertler, çokça çıkıyor karşımıza. Kimi zaman yüreğimizde bir bölünmüşlük hissediyoruz. Bir uzaklaşma ve kayboluş. Ramazan gibi manevi iklimin, toplumsal dayanışmanın bizleri sardığı günler işte bu nedenle Allah'a şükür vesilemiz olmalı. Her ne kadar şükür, başlayıp bitireceğimiz bir eylem değil, bir yaşam formu olsa da. Bizi saran çatışmalardan, iç çekişmelerden sıyrılma, kendimizi gerçekleştirme aracıdır, şükür. Hamd ( övmek) ve şükür, Allah'la ve onun yarattığı varlıkla bir barışma halinin cisimleşmesidir. Şükür Allahla barışmanın sonucunda meydana gelir. Allah'a karşı isyan ve karşı koyma haleti ruhiyesi şükürle değil, küfürle sonuçlanır. Allah'a karşı tavır da bir müddet sonra kendisini insanlara karşı gösterir. Müslümanın, bütün varlığı kuşatabilmesi ve sevgisiyle, merhametiyle bütün kainatı anlamlandırabilmesinin ön koşuludur şükür. O güzel deyişte söylendiği gibi "kahrında hoş lütfunda" diyebilmektir.

GÜNAHSIZ DÜNYAYA GELİRİZ

Şükür, kuldan Allah'a doğru giden bir fiildir. Allah'ın insana varlık bahşetmesi, onu hiç bilmediği, görmediği, seçmediği ve sonucunu bilmediği bu dünyaya göndermesi en başta şükrü gerektirir. Yaşadığımız hayat, bu geçici dünya hayatı, İslam'ın öğretisine göre, iyidir, güzeldir. Günahsız dünyaya geliriz ve eğer nasuh bir tövbe ile yükümüzü sırtlayıp gidebilmişsek bu dünyadan umutlu gideriz, akıbetimizi Rabbu'l Aleminin eline bırakıp. Örneğin Hıristiyanlıkta böyle değildir. Farklı bir insan ve dünya anlayışı vardır orada. İnsan, kirli gelir dünyaya ve bu kirden arınmak için vaftiz edilir. Bu anlayışa göre, dünyaya gelmek, tabiri caizse insan olmak şükredilecek bir durum değildir. Fakat Müslümanlar için, zor olsa da bu emaneti yüklenmiş olmak bir şükür vesilesidir. Zira Hz. Adem (as) belki günah işlemiş hata yapmıştır ama olayın bir de sonrası vardır. Tövbe etmiştir Hz. Adem. Ona günahı dolayısıyla cezası verilmiş ama tövbesi dolayısıyla affedilmiştir. İşte şükredilecek şey, affedebileceğine güvendiğin bir sığınağın olmasıdır.

İyiliğe de kötülüğe de yatkın, kirlenmeye ve paslanmaya da, temizlenme ve arınmaya da müsait yürek dünyamızdaki ikiliklerle baş etmenin yollarından bir tanesidir şükür. O yüzden Allah'ın kendisini vasfettiği bu güzel vasıfla vasıflanalım, hatalarımıza ve eksiklerimize bile şükredelim, onlardan nasuh bir tövbeyle uzaklaşarak.