'Çocuklarımızı hapishane gibi evlere terk ettik'

Hatırlıyorum; benim çocukluğumda hep bir teyze vardı, mahallemizde top oynayınca camını açıp bağıran.

Bu kültürde iskambil kağıtları değil futbolcu kağıtları vardı. Futbolcular önemli değildi, sonundaki rakamlar önemliydi oyunu kazanmak için.

Mahallelinin birbirini tanıyıp, birbirine sahip çıktığı yıllardı. Çocukken yaz tatillerinde çeşitli işlerde; berberde, terzide çalışırdık.

Bize yol gösterenler hep mahallenin ağır abileriydi. Bize hayat dersi verir, zamanın nasıl hızlı geçtiğinden bahsederlerdi. Kahveci Fehim abi hep Atatürk'ü örnek gösterirdi.

Ama biz çocuklarımızı dikenli tellerin çevirdiği hapishane gibi evlere terk ettik, kendimize de gardiyanlık rolünü verdik! Senede bir telefon değiştiren teknolojiye aşık yeni nesil ebeveynlerin, "Çocukları tabletlerin başından kaldıramıyoruz" diye şikayet etmeleri sizce de ironik değil mi?