Hakk'tan müntefi olmak değil Hakk'a Nafi olmak gerek

-Rıza Tevfik Kalyoncu-

İslam tevhidin cisimleşmiş hali fakat tevhide iman, Allah'a bağlılık hangi nedenlerden kaynaklanıyor diye sormaz ve eğer bir yerlerde bir yanlış var ise düzeltmezsek iman ve ibadetten hasıl olması gereken sonuçlar gerçekleşmeyebilir. Kısacası ben "Allah'a neden inanıyorum?" sorusuna önce kendimizi ikna edecek sonra sağı solu tutarlı olacak bir cevap bulamaz isek dinin emir ve yasaklarını anlamlandırma ve uygulama imkanı git gide azalır. İman ve inanç noktasında görülen sıkıntı ve sorunlar zamanla ahlak alanına sirayet eder ve istenmeyen sonuçlar doğar.

Eğer kendi kendimize ben neden Allah'a inanıyorum, İslam'a geönül veriyorum? diye sorduğumuzda tek cevap "cennete gitmek veya cehennemden uzaklaşmak için" ise kendimizi merkeze almış, hatta belli oranda acıdan kaçmak ve menfaatlere ulaşmak için inanmış oluruz. Elbetteki cennet ve cehennem bir bağlayıcılık, caydırıcılık ve istek doğurur. Fakat Allah'la olan irtibatımızı Peygamber'e olan sevgimizi sadece cennet arzusu ve cehennem korkusuna dayandırmak yeterli olmaz. Allah'a öncelikle varlığımızı bize bahşettiği için, bu dünyada bizi imtihana ve muhatap almaya değer kıldığı için şükür sahibi olursak, cennet ve cehennemin bağlayıcılığı tam ve kamil bir konuma yükselir. Örneğin Yusuf (as)'ın günaha düşme karşısında o müthiş azmi ve sabrını düşünelim, sadece cehennem korkusu veya cennet arzusu onu zulme, haksızlığa ve ahlaksızlığa karşı direnişe götürebilir miydi!? 'Allah'a sığınırım! Çünkü o benim efendimdir, yerimi güzel tutmuştur. Doğrusu zalimler hiç iflah olmazlar.' dedi."(Yusuf 12/23) Şüphesiz ki Hz. Yusuf'un Allah'a sığınmasının, Allah'ın azap ve cehennemiyle alakalı bir yönü vardır. Fakat dikkat buyuralım, Hz. Yusuf burada, cehenemden korkarım demiyor, cehennemin sahibinden korkarım, ondan çekinirim diyor.

Peygamberler bize örnek olur, yolumuzu çizer, zor zamanlarda gösterdikleri sabır ve sebat ile bizim zor zamanları nasıl aşacağımız hususunda yol gösterici olurlar. Peygamberlerin bizim yol gösterici olabilmeleri de yine onları gönderen, görevlendiren, tek hüküm sahibine olan yakınlığımız ve irtibatmızla mümkündür. Belki de biraz da bu nedenlerle İslam alimleri, Kelam dediğimiz ilmi yani inanç, iman, peygamberlik, ahiret gibi mevzuları inceleyen ve araştıran Allah'a nasıl iman etmemiz gerektiğini aklımızın bu konuda nereye kadar gidebileceğini inceleyen ilmi, en şerefli ilimlerden saymışlardır. Başta zikrettiğim söz ise Kelam, Felsefe ve İslami ilimlerde behre kazanmış, Türkçemizdeki en kapsamlı ilk tefsiri yazmış olan Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır'a ait. Kastedilen ise şu, Hak yani iman ettiğimiz inandığımız Allah, sırf bir korku ve arzu dolayısıyla inanılan bir varlık olmamalıdır bizim için, Hakk'a ondan mahza fayda elde etmek ve çıkar sağlamak, kendi zihinsel konforumuzu sağlamlaştırmak için değil, bilakis ona iman ettikten sonra onun verdiği ve vereceği nimetleri hoş bir gönülle karşılamak muradıyla yönelmeliyiz. Diğer bir deyişle Allah'a karşılıksız bir sevgi beslemek ve bu sevgi ile birlikte onun korkun dediği şeylerden korkmak, isteyin ve peşinden gidin dediği şeylerin peşinden gitmek. Allah'a karşı bir çıkar ve olumsuz anlamda bir menfaat ilişkisine girerek tabiri caizse Hak menfaatçisi olmayı değil, çalışmayı, çabalamayı ve mükafata yükselmeyi (nafi olmak) hedef edinmek. Ufkumuz ve vizyonumuzu Allah rızasına göre dizayn etmek, eylemlerimizi de bu çizgide meydana getirmek, Onu vekil ve dost edinebilmek...

Selam ve Dua ile.