Huzurevlerinin sessiz çığlıkları

 "Dur, izle, gör, anla ve sindir" der gibiydi hepsi...

 "Burada, koskocaman bir hayat hikayesi var" der gibi...

İstedikleri sadece ayrılan saat diliminde hoş sohbet edebilmek. Biraz ilgi, bolca tebessüm, içeriği çok dolu hikâyelerinden kesitler sunabilmek. Sessiz çığlıklarla "BENİ AZICIK DİNLER MİSİN?" diye sesleniyordu aslında.

Elimi tuttu içlerinden biri "NE KADAR TORUNUMA BENZİYORSUN YAVRUM" dedi. Gözlerinde belli derin bir özlem, yüreğinde torun sevgisi, elim avuçlarının içinde sımsıkı... Başladı anlatmaya, İstanbullu bir hanımefendi, yaşı 90, tekerlekli sandalyede. Boynunda kolyesi, kulağında küpesi, üzerinde döpiyesi, teninde hoş bir çiçek aromalı parfümü... Hafif pembe ruju dudaklarında... Edebiyata çok düşkün. Evlatlarına da...