Metal yakalara da yol göründü

Dönüşüm sürecinde sancılı günlerden geçiyoruz.

Teknolojinin iş hayatına entegre olmasıyla birlikte dünya çapında ün salmış firmalardan işten çıkarma haberleri geliyor; endişe büyüyor!

Yazılımı bile yapay zekâya yaptırmaya karar veren holdinglerden, metal yakaların -genellikle teknolojik becerilere sahip, özellikle robotik, otomasyon ve yapay zekâ gibi alanlarda çalışan bireyleri tanımlamak için kullanılan bir terimdir- işine son verildiği bildiriliyor.

Durum vahim.

Artık seçilmiş azınlık ile yola devam edilecek.

Geriye kalan milyonlarca insan da taş kemirecek.

-Dikkat çekmek için bazen sert ifadeleri tercih ediyorum. Ancak ‘taş kemireceğimiz’ gerçeğiyle de yüzleşeceğimiz günlerin çok uzakta olduğunu düşünmüyorum-

Türkiye’de yıllardır süren bozuk düzen ile küresel işsizlik dalgası birleştiğinde bunun altından nasıl kalkacağız?

***

Şu anda yöneticilik kademelerini işgal edenlerin çoğu orta yaş grubuna mensup.

Kendi yetişme tarzlarıyla gençlere yaklaşıyor ve onların davranışlarını beğenmeyerek elemeye gidiyorlar.

Hâlbuki bugüne kadar tanıştığım ‘Z Kuşağı’ temsilcisi bireylerin birer cevher olduğunu gördüm.

Teknolojinin, erişebildikleri imkanlarını projeleriyle entegre ediyor; zamandan tasarruf ederek en doğru sonuca ulaşıyorlar.

Kişisel gelişimleri için ellerinden geleni yapıyor; yurt dışındaki gelişmeleri takip ediyorlar.

Çünkü burada gelecek umudu göremiyorlar.

Yazık değil mi?

Yapay zekâ, enerji, fizik mühendisleri kendilerine saygı duyulan ülkelere gitmek istiyor.

‘Kapı orada’ demek ne güzel bir kaçış yolu…

Özel ya da kamu fark etmeksizin ‘hamili kart yakînimdir’ kozuyla yer kaplayanlar ülke için ne katkı sunuyorlar?

Ekonomik gücü sınıflamada kullanılan ‘orta direk’ kavramını başarı skalasına da uygulayabiliriz.

Sınavlardan derece yapan, zekâ olarak toplum ortalamasını aşanlar bir fark yaratarak kendilerini kurtarabiliyor.

Ancak orta halli olan; iyi eğitim almış ancak istihdamda sıkıntılarla karşılaşan, kendisini kurtarmayı başaramayanlar sosyoloji kitaplarında ‘prekarya’ olarak yerini alıyor.

-Prekarya; işgücü-piyasa esnekliğinin artmasından dolayı oluşan istikrarsızlıkların isçiler üzerine yıkılmasının yarattığı sınıf olarak tanımlanır. Küreselleşmenin oluşturduğu makroekonomik sıkıntılarla boğuşan insanlar bütünüdür.-

Ülkemizdeki en yaygın kariyer fırsatı marketlerde kasiyer olmak!

***

Hemen hemen her sohbetin ortak konusu bu:

Üniversite mezunlarının kasiyer olması.

Herkesin olağanüstü başarılı olması, buluşlar gerçekleştirmesi, girişimlerde bulunması beklenmiyor.

Ama gerçekten binlerce genç bunu mu hak ediyor?

Geçen gün ünlü zincir marketlerden birinde çalışanların sohbetine kulak misafiri oldum.

CEO asistanı olarak görev yaparken yaşadığı mobbing nedeniyle işten ayrılan genç; mühendis ve 3 dil biliyor.

CEO’nun hakaretleri daha sonra fiziksel şiddete dönüşüyor; karşılık da görünce işten atıyor.

İşte yeni ve eski kuşak farkı burada devreye giriyor.

İsteniyor ki; çalışana göz açtırmayalım, hakaret edelim, yükselmesine mani olalım ama o sesini çıkarmasın, verilen görevi yapmak için gayret göstersin, ezildikçe ezilsin.

Ben tırnaklarını gösteren ve bu utanmaz insanlara boyun eğmeyen gençlerle gurur duyuyorum.

Kısa vadede başka bir iş bulamadığı için reyonlara ürün dizen mühendis halinden hem yeniden çalışabildiği için mutlu hem de kendisiyle aynı durumda olanlar gibi büyük bir sorgulama içinde:

‘Hak ettiğimiz bu muydu?’

Bu arada dertleştiği iş arkadaşı da öğretmenmiş, atanamamış, ücretli öğretmenliği de denemiş ancak asgari ücretin bile altında kalan geliri nedeniyle markete geçmiş.

-Kamuda öğretmenlik yapıp hâlâ maaşından şikâyetçi olan öğretmenler acaba atanamayan meslektaşları için de ses çıkarmayı düşünürler mi?-

***

Sonuç olarak ülkemizin sistemsizliği, teknolojinin insanı ihtiyaçlar listesinden atmasıyla birlikte her şey çok daha kötü olacak.

Şu noktada iyimser yorumlar yapmak oldukça ütopik kalır…

Siz ne dersiniz?