Tesadüfen yaşıyoruz!

Yıllar önce…

Yüksek lisans yaparken bir hocam demişti ki:

“Bu yaşıma kadar dövülmeden, tacize uğramadan gelebildiğim için şanslıyım. İnsan olarak belki hayatta kalma olasılığımız daha yüksek ama kadın olarak çok daha zor. Dilerim sizler de benim yaşımı görebilirsiniz…”

Haklıydı, sınıfta hepimiz sustuk ve başımızı, katıldığımızı belli edercesine salladık:

“Tesadüfen yaşıyoruz” dedik.

Kadın cinayetlerini, hayvanlara yapılanları, bazı kurumlarda yaşlılara, engellilere eziyetleri haberlerden öğreniyoruz.

Ve hiç başımıza gelmeyecek gibi unutup gidiyoruz.

Hâlbuki tüm bu olaylar yanı başımızda vuku buluyor.

Belki bugün komşumuz, yarın arkadaşımız mağdur oluyor.

Deneyimlerden yola çıkarak daha tedbirli, dikkatli olmaya çalışıyoruz.

Peki, ya hiç müdahale edemeyeceklerimize ne diyeceğiz?

Takdir-i ilahi, kader, alın yazısı…

İşin bu boyutunu tartışacak değilim elbette.

Ama görevini doğru yapmayanlar nedeniyle yaşama veda eden; İzmir'de yağmur sırasında yoldaki su birikintisinden karşıya geçmek isterken elektrik akımına kapılan Özge Ceren Deniz ve İnanç Öktemay için ne demek istersiniz?

-Konak ilçesinde 12 Temmuz'da sağanak sırasında su birikintisine basan Özge Ceren Deniz ve İnanç Öktemay, elektrik akımına kapılarak hayatını kaybetmiş, soruşturma kapsamında gözaltı talimatı verilen 35 şüpheliden 33'ü yakalanmış, 6'sı ifadelerinin ardından serbest bırakılmıştı. Emniyetteki işlemlerinin ardından adliyeye sevk edilen 27 şüpheliden 14'ü tutuklanmıştı.-

Bu olayın adı nedir?

Cinayet olmasın sakın!

***

Olayın üzerinden günler geçti, kabul.

Ancak henüz suçlular tespit edilmiş değil; gözaltına alınan isimler mevcut.

Videoyu defalarca izledim.

O kadar sinir bozucu ki hiçbir açıklama, hiçbir haklılıkla ilgilenmiyorum.

Ve konuyla ilgili kaleme alınan başka bir yazıya atıfta bulunmak istiyorum.

İZGAZETE’nin Sorumlu Yazı İşleri Müdürü Murat Attilâ’, ‘Biraz edep yahu’ ifadesiyle yazısına başlıyor ve şöyle devam ediyor:

“Suçlu ayağa kalk’ desek, hepsi oturacak ayakta biz kalacağız. Utanmasalar diyeceğim de zaten utanmıyorlar, suçu vefat eden canlarımıza atacaklar.

Sıcak bir yaz gününde indiren yağmur…

Göle dönen sokaklar, caddeler…

Ve hayatının baharında aramızdan ayrılan gencecik canlar.

Ardından bildik terane…

Sorumsuz sorumlulardan ardı ardına demeçler…

-Unutturmayacağız… Takipçisi olacağız… Gereken tüm önlemleri alacağız…-

Hepsinin ağzında sakız gibi aynı cümleler.

Samimiyetsiz, içtenlikten uzak, yasak savar gibi taziye kelimeleri…

‘Suçlu ayağa kalk’ desek, hepsi oturacak ayakta biz kalacağız.

Utanmasalar diyeceğim de zaten utanmıyorlar, cesaret etseler diyeyim, suçu vefat eden canlarımıza atacaklar.

-O yağmurda sokakta ne işleri varmış- bile diyebilirler…”

***

Ve ülkemizde defalarca söylesek de düzeltilmeyen şeyler için illaki birilerinin canı yandıktan sonra harekete geçiliyor.

Bunun için de şu ifadeleri kullanıyor Attilâ;

“Maalesef bu ülkede bir şeylerin düzelmesi için masumların ölmesi gerekiyor.

Kendi yaşantımdan bir örnek vereyim:

2008 yılında oğlumu ve 6 arkadaşını kaybettiğimiz doğalgaz faciasından sonra Ankara’da doğalgaz sızıntısından kimse yaşamını yitirmedi.

O tarihe kadar Ankara’da yüzlerce ölümlü doğalgaz sızıntısı yaşanmış, kimse önlem almamıştı.

7 gencin birden ölümü ülkede infial uyandırınca sorumsuz sorumlular önlem aldılar. Yönetmelikler değişti. Başkalarının canı yanmasın diye 7 masumun ölmesi gerekti!”

Bahsi geçen kişi benim kuzenimdi!

Canı yanan; yaşananlara daha duyarlı, daha tepkili oluyor.

‘Aman, bana ne diyenler’, kendi başlarına gelebileceklerden habersizce dolaşıyor.

İsimleri bugün Özge, İnanç…

Ama yarın sıra kimde?

Ve konu belediyenin, elektrik dağıtım şirketinin, şunun, bunun suçlu olmasıyla ilgili de değil aslında.

Artık toplumsal çözülme var.

‘Liyakat, vicdan, ahlak’ üçlemesi çoktan kaybedildi.

Şimdi sorumluları bulup; mahkemeleri kurup, yargılayıp hapse mahkûm edeceğiz.

Ölenler ise hiç geri gelmeyecek…