Keşke Orman Kanunu Olsa!

Eskiden “orman kanunu” deyince, aklımıza vahşet, düzensizlik, güçlü olanın zayıfı ezdiği bir dünya gelirdi. Medeniyetin karşısına koyardık bu ifadeyi. “İnsanlaşmak”, “uygarlaşmak”, “hak-hukuk bilmek” orman kanununu geride bırakmak demekti.

Ama gelin görün ki, artık o söz bile yetersiz kalıyor.

Bugün televizyonu açıyorum: Çocuklar bombaların altında.

Sosyal medyaya bakıyorum: Açlıktan iskelete dönmüş bedenler.

Gazetelere göz atıyorum: Milyarlarca dolar silah lobilerine akıyor, barış kelimesi ise manşetlere bile uğramıyor.

Ve sonra içimden şu geçiyor: "Keşke orman kanunu ile yaşasaydık!"

Çünkü ormanda aslan, avını doyduktan sonra terk eder.

Çakal bile yediğiyle yetinir.

Bir tilki, eğlencesine katliam yapmaz.

Ama biz insan denen yaratık, gözünü hırs bürümüş, doymuyor.

Ne kana, ne paraya, ne güce…

Tıka basa dolu midelerle çocukların mamasına bile göz diken bir medeniyet kurduk.

Adına düzen dediğimiz şey; güçlülerin kurduğu, güçsüzlerin ezildiği bir sahte sistem.

Adına hukuk dediğimiz şey; parası olanın kurtulduğu, olmayanın süründüğü bir illüzyon.

Adına medeniyet dediğimiz şey; ekran başında insan acılarını izleyip, bir yudum çay eşliğinde “vah vah” demek!

Şimdi bir daha düşünelim…

Gerçekten ormanda mı yaşıyoruz?

Yoksa ormana bile rahmet okutacak bir karmaşanın, bir utanç düzeninin tam ortasında mı?

Artık "insanlık" dendiğinde içi boş bir nostalji cümlesi canlanıyor gözümde.

Ve kendime soruyorum:

Gerçekten insan mıyız?

Yoksa sadece kravat takan, ayakkabı giyen ama içgüdülerine bile ihanet eden canlılar mıyız?

Eğer bu “uygar dünya” buysa,

ben ormanı tercih ederim.

Ormanda ölüm bile adaletlidir.

Burada ise hayat, birilerinin mezarına basılarak kazanılır.