İyi misin?

Bazen bir soru, kalbe kapı açar. Bir selamın gölgesini aşar, söz ruha huzur katar. İçten gelen bir selamdır bu; bazen sessizlikte doğar. Bir kıvılcımdır bu, bazen karanlığa düşen bir ışıkta yanar.

“İyi misin?” cümlesi, yalnızca bir söz değil, kalpten süzülen bir bakıştır. Bazen yakınlıktır, bazen de Elest’ten kalma bir yankıdır. Kimi zaman gözlerde bir yıldız parıltısıdır. Kimi zamansa yürekte yankılanan bir sessizliktir. Bazen korku anında yüzümüzde bir tebessüm olur. Bazen de içimizde saklığımız söylemekten korktuğumuz bir veda olur.

“Ol” dendiği anda sessizlik çözülür, varlık vücut bulur. O ilk söz tüm âlemi yerinden oynatır; zaman belirir, kalp titrer, içimize derin bir sükût iner. Bizi bize hatırlatır. Geçti sanırız, ama o ses ruhumuzda iz bırakır.

“İyi misin?” sorusu, cevaptan güçlüdür. Bazen bir hâli, bir geçmişi, bir suskunluğu sorar bize. Ve bugün, o eski soruyu kendimize soralım sessizce.

Peki, iyi olmak nedir? Sadece mutlu olmak mı? Yoksa bir arayış, bir yüzleşme, bir kabulleniş midir? Kimi için bir korkudur bu kelime, kimi için karanlıkta saklı bir seher. Bazen kendimize bile itiraf edemediğimiz bir parçamızdır. Güçlü görünmek uğruna taktığımız maskeler, kendimizi terk ettiğimiz yerlerdir. Olmadığımız birine dönüşme arzusudur.

Ve tüm bu gerçeklik içinde iyi bazen kudrette aranır. Biz de iyiyi kudrette arayanlarda ararız. Belki de yanlış anlarız. Olmadık hayallere dalarız. Oysa iyi: yaratandır, boyun eğmeyendir, özgün olandır. Zamanla tanımı değişmeyendir. Dünya iyiliği itaatte arar, sessizlikle sınar. Ve biz, köle ahlâkına sığınırız, iyiden yasalarımızla öç almaya çalışırız.

Peki böyle yapınca biz, kendi değerimizi kendimiz yazabildik mi? Yanlış terazilerde doğrularımızı tartabildik mi?

Belki de iyiliği kendimize bir hedef yaptık. Tüm yapıp ettiklerimizi o hedefe odakladık. O bizim için bir ideaydı. Verdiğimiz akitlerde zorlandıkça idealarımızdan koptuk olduk iki ayrı. Oysa iyi: güneştir. Düşünceyi doğurur, varlığı aydınlatır. Onsuz bilgi karanlıkta kalır, hakikatin sesi kısılır. İyi, ideaların tacıdır; varoluşun özü kadar saf ve yumuşaktır.

Bu vazgeçiş bir kopuş muydu? Bizi güneşten vazgeçirecek gölge neydi? Zanlarımız bizi mağaranın gölgelerinde mi var edecek? Işık yüzümüze vurduğunda karanlık içine mi hapsedecek?

Ve nihayetinde iyi bir niyetle başlamaya çalıştık hayata. İnanırız her iyi şey, iyi bir niyetle var olmakta. Belki de niyetlerimizi aldattık sığındığımız limanlarda? Oysa iyi olunacak sebep niyettir yalnızca. Ne sonuçta ne arzuda… sadece vicdanın yankısında. İyi, içte yazılı samimi bir yasa.

Anlamsızlıkta merhamet aradık, boş cümleleri hakikat saydık. Yaşamın absürtlerine kandık. Erdemleri küçümsedik, mutluluğu hazda aradık, bunu kendimizden saklandık. Ve sonunda tüm bunlarla sözde “hakikate” vardık.

Oysa iyiliği eylemde görenler vardır. İyi, eylemin kendisidir; içten gelenin dışa taşmasıdır. Amaca yönelmiş bir varoluştur.

Peki biz nasıl iyiyiz? Kime kapıldık? O yüz bizi iyileştirdi mi, yoksa benliğimizi mi eritip götürdü?

Tüm bu soruların ardından bir kez daha, daha sade ve içten soralım:

Sen… sen iyi misin?

Kendin için mi yaşıyorsun, yoksa başkalarının “iyi”sine mi razı geldin? Bakışların neyi arıyor? Gölgelerde mi kaldı gözlerin? Söndü mü içindeki ışık? Sustun mu? Kayıp mı ödevin? Yoksa içindeki "ben" sana yalnızlaştı mı?

İyi olmak sadece doğruyu yapmak değil; kendine dürüstçe bakmak, içini tamamlamaktır.

İyi nedir? Kim iyidir? Ve biz gerçekten iyi miyiz?

Belki de iyileşmek sormakla başlar. Cevap değil, bazen soru iyileştirir. Hikmet, konuşmakla gizlidir. Ve belki de bütün değerlerimiz, şu sade sorunun içinde belirir:

İyi misin?

Ve eğer hâlâ bir yanıt çıkmamışsa içinden, kelimeler yetersiz kalmışsa, belki de saklıdır her şey suskunlukta. Yaşayalım tekrar o ilk andaki anı. Elest'ten gelen ışıltıyla… Gelir, yaratır varlığı… Var eder aşkı… Zamansızlığın aralığı... Mekânsızlığın darlığı... Yaşanan belki de sonsuz bir sanı… Yaşam hüzünlü bir şarkı... Hatırlatır ilk anı... Kulağımızda var olur sessiz bir yankı…

İyi misin?